13/05/2018 Boottocht

Vandaag nemen we de boot naar Malaga. Hier gaan we de rest van de tijd kamperen.

Vrijdag nemen we het vliegtuig terug. Aangezien er geen wifi is op de camping sluiten we de blog. Een terugblik op Marokko volgt later als we terug thuis zijn.

12/05/2018 Bezoek Melilla

We beginnen met tickets te kopen voor de boot morgen naar Malaga. Vlak bij de haven ligt de oude stad Melilla die we gaan bezoeken. Ze heeft wat van de oude stad Ceuta maar is uitgebreider en mooier. Bij het binnen komen krijg je een uitgebreid beeld van de restauratiewerken van de stad. Ook interessant zijn de drie musea die hierin gevestigd zijn super modern ingericht. Eentje verteld het verhaal van de stad vanaf de prehistorie tot nu. Een tweede geeft een beeld van de etnische groepen die er nu nog wonen, kristenen, moslims, berbers, joden en een kleine groep hindoes. Het leger museum is iets minder.

11/05/2018 Goodbye Morocco

Voor een laatste keer ontwaken we in Marokko en horen we nog eens ‘Allahu Akbar’ weerklinken vanuit de minaretten.

Wanneer ik de TV op onze kamer nog eens opzet krijgen we net de laatste scenes te zien uit de filmklassieker ‘Out of Africa’, hoe symbolisch kan dat zijn.

Er resten ons nog 13km tot aan de grens met de Spaanse enclave Melilla. Onze laatste momenten op Marokkaans grondgebied, het doet toch wat met een mens.

Het is even aanschuiven aan een loket voor het afstempelen van onze paspoorten maar voor het overige is het weer een zeer vlotte grensovergang.

In Melilla zelf is het toch wel even zoeken naar een betaalbaar hotel. Er is geen camping, zelfs geen parkeerplaats voor campers. Verschillende hostels zijn gesloten, de eerste hostel die we bezoeken is van een Marokkaans gezin, de kamer is piepklein en onze fietsen moeten via een nauwe trap naar boven. In de tweede hostel zouden we verplicht zijn om een kamer van drie te nemen en te betalen voor onze fietsen, terwijl ze makkelijk in de tweepersoonskamer kunnen. Maar wie zoekt die vind, een hotel met 1 ster is dus niet altijd duurder dan een hostel.

10/05/2018 Melilla of Nador?

We vertrekken met het idee om naar de Spaanse enclave Melilla te fietsen maar onderweg beginnen we toch te twijfelen of we geen ommetje zouden maken langs Nador. We aarzelen tot het laatste moment maar besluiten dan toch om tot Nador te fietsen. Het wordt dus nog een laatste overnachting in Marokko. We hebben nog iets meer dan 500 dirham of 50 euro. Als we een beetje uitkijken moet dat voldoende zijn.

De prijs van de hotelkamer valt mee, 300 dirham. In een restaurant betalen we 200 dirham voor een gigantische visschotel die we onmogelijk op krijgen, normaal betalen we de helft voor een warme maaltijd voor ons beiden. We vragen de resterende vis in een plastiek zak te doen en gaan op zoek naar iemand die op straat leeft om hem de zak te geven, hier in Marokko niet moeilijk te vinden We hebben nog juist genoeg om 2 Franse broden en enkele bananen te kopen. Hiermee redden we het wel tot in Melilla morgen.

09/05/2018 La rocade méditerranéenne

De N16 wordt ook wel ‘La rocade du rif’ of ‘La rocade méditeranéenne’ genoemd. Een mooie benaming voor een schitterende kustweg die kronkelend op en neer gaat tussen de grillige kustlijn en de bergen. Een mooie uitsmijter voor onze laatste fietsdagen in Marokko.

Ondanks dat de kust aan de middellandse zee erg gelieft is bij de Marokkanen zelf vind je hier maar weinig voorzieningen. Momenteel is het ook nog eens laagseizoen en dat maakt dat het nog zeer rustig is.

We kunnen terecht in een motel langs de weg. Ondanks dat het motel wat afgelegen ligt komt hier toch veel volk over de vloer om thee of koffie te drinken, naar de voetbal op TV te kijken en wat kif te roken. Waar we ook willen neerzitten op het terras voor een ‘café au lait’, van ergens komt de geur van de kif tot bij ons.

08/05/2018 We reserveren al onze boottickets

Goed dat we op het internet nog eens even checken hoe het zit met de bootverbindingen van Melilla naar Spanje. Blijkbaar is er alleen maar op zondag een ferry naar Malaga, de andere dagen is er alleen een boot die afvaart naar Almeria. We hebben dus geen keuze en moeten nu wel zien dat we tegen zondag in Melilla zijn. In principe mag het geen probleem zijn om in drie fietsdagen de Spaanse enclave te bereiken. We reserveren al onze tickets.

Voor het overige wordt het een rustig dagje in Al Hoceima. Veel valt er niet te beleven, ook hier is men volop bezig om een groot deel van de straten her aan te leggen. De stad heeft wel opvallend veel mooie en nette pleintjes. Al Hoceima voelt eerder Spaans aan dan Marokkaans.

07/05/2018 Nog eens met de bus

Van El Jebha tot Al Hoceima is het 110km maar de weg gaat weer door de bergen en in totaal zijn er meer dan 3000 hoogtemeters te overwinnen, bovendien zijn er onderweg weinig of geen voorzieningen en daarom nemen we nog eens de bus.

Deze keer is het weer een heel gedoe om onze fietsen in de kofferruimte van de autobus te krijgen. Voor de man die dat moet doen is het blijkbaar de eerste keer, had hij het aan ons overgelaten dan zou het veel vlotter gegaan zijn maar wij hebben ondertussen dan ook al enige ervaring met het inladen van onze fietsen. Het is wel even schrikken als we Al Hoceima binnen rijden, de wegen lijken wel muren om tegenop te rijden, dat beloofd weer voor de volgende dagen.

06/05/2018 Het zware vissersleven

Bij zonsondergang verlaten de vissersboten de haven om tegen de ochtend met een nieuwe vracht verse vis weer aan te meren. Er komen amper 5 kratten met sardientjes van de boot die wij zien aanmeren. Is dat de opbrengst van een ganse nacht vissen? We kunnen ons niet voorstellen dat dit een geslaagde vangst is geweest. Na het afladen van de vis moeten de netten nog van de boot gehaald worden om gereinigd te worden, soms een zwaar en vies werkje. We kunnen alleen maar veel respect hebben voor het zware werk van de vissers.

05/05/2018 Bonjour wordt ola

In het uiterste noorden van Marokko wordt veel Spaans gesproken. Steeds meer worden we niet begroet met bonjour maar met ola. MJ mag nog eens haar beste Spaans van onder het stof halen. Soms is het wel moeilijk als je niet weet of je antwoord krijgt in het Spaans of Frans. Op de vraag hoeveel iets kost. In het Spaans klinkt 2 en 3 bijna hetzelfde als 12 en 13 in het Frans.

Gisteren gingen de hellingen tijdens het fietsen nog op en neer tussen 0 en 150m, vandaag gaat het van 0 tot 250m. Over een afstand van 55km zouden we zo 7 hellingen over moeten. Na 5 keer op en neer gefietst te hebben in de eerste 36km is het beste er wel af. In Amtar is er echter geen overnachtingsmogelijkheid en daarom probeert MJ een taxi te vinden die ons voor de resterend 20km wil vervoeren tot in El Jebha. Lang hoeven we niet te zoeken, een taxichauffeur wil het doen voor 100 DH, dat is amper 50 eurocent per kilometer. Onze bagage gaat in de koffer van de auto, onze fietsen op het dak.

In El Jebha vinden we een kamer in een hotel met een balkon met zicht op de kleine vissershaven, een heerlijke plaats om twee dagen door te brengen.

04/05/2018 Enkele foute beslissingen

Ondanks alle moeite die de overheid doet heeft het Rifgebergte nog steeds een slechte reputatie als het gaat over de teelt van cannabis. Je ruikt geregeld wel dat er iemand in de buurt drugs rookt. Gisterenavond kregen we de vraag of we niet wat kif wilden roken, je ontspande er namelijk goed van. Uiteraard zijn we hier niet op ingegaan.

De N16, de kustweg die we willen volgen tot Melilla zit geklemd tussen de zee en de bergen. Het gaat dan ook constant op en neer en daarom proberen we het te houden op geen al te lange etappes. Het is echter niet zo gemakkelijk om op de gewenste afstanden een geschikte overnachtingsplaats te vinden en dit ondanks al het zoekwerk dat we al gedaan hebben. Voor vandaag twijfelen we tussen een hotel in Stehat of een camping die zo’n 9km verderop zou liggen. We besluiten om toch maar de camping op te zoeken maar dat blijkt geen goed idee te zijn. Men is nog volop aan het werken op het campingterrein en er staan momenteel nog schapen te grazen. We gaan verder op zoek naar iets anders. Even verderop biedt een man ons een kamer aan op een benedenverdieping maar de staat ervan is zo belabberd dat we er toch maar niet op in gaan. Er zit niets anders op dan terug te keren naar Stehat waar er nog een hotel zou zijn. Als we arriveren in Stehat moeten we over een opgebroken weg, het enige hotel daar blijkt echter gesloten te zijn. Gelukkig doet een man aan de overkant van de straat ons teken dat hij een appartement te huur heeft. Deze keer ziet het er acceptabel uit. Er is zelfs een keukentje dat we kunnen gebruiken, nogal smerig naar ons normen maar te doen. We moeten wel vrede nemen met een staan toilet, de eerste keer hier in Marokko. MJ denkt dat dit misschien wel een geschikte plaats is om twee nachten te blijven. Ik betaal meteen voor twee nachten maar achteraf zal blijken dat dat niet zo een goed idee was. Heel Stehat is zowat opgebroken en er is zo goed als niets open en of ze dat hier geregeld krijgen voor het zomerseizoen dat begint begin juni zal nog maar de vraag zijn. Gelukkig hadden we deze keer wat basis ingrediënten bij om te koken en met wat we vinden in een piepklein kraampje kunnen we toch nog een smakelijke spaghetti maken. Wel veranderen  we al snel van gedacht en zullen morgen dan toch maar verder fietsen. De eigenaar van het appartement vind het niet zo erg en betaald ons spontaan de tweede overnachting terug.

03/05/2018 Een rit met enkele wouw-momenten

Het is 40 dagen geleden dat we nog eens aan een kust zaten (meer bepaald in Agadir) en nu keken we er toch een beetje naar uit om weer eens zicht op zee te hebben. Chefchauouen ligt op een hoogte van 600m en ondanks dat we naar zeeniveau fietsen over een afstand van 55km maken we onderweg toch nog 700 hoogtemeters. Het wordt dan ook een prachtige tocht langs kloven die minstens even mooi zijn dan de druk door toeristen bezochte kloven en valleien ten zuiden van het Atlasgebergte. Hier komen echter praktisch geen toeristen, de weg is op de kaart zelfs niet aangeduid als scenic route en toch hadden wij onderweg enkele wouw-momenten, de vele vrouwen in typische klederdracht brachten daar zeker hun steentje toe bij, een tocht om niet te vergeten.

Onderweg proberen we meestal kinderen te vermijden die er alleen maar op uit zijn om geld te vragen. Vandaag komt er echter een jongetje (ik schat hem hooguit 5 jaar oud) op me toegelopen met een zelfgemaakt bloemenkransje. Deze keer smelt mijn hart en kan ik niet anders dan het van hem kopen. Dolblij en zo fier als wat loopt hij daarna meteen naar zijn moeder om het haar te vertellen.

Oued Laou is een moderne badstad die in de zomer vooral door Marokkanen bezocht wordt maar er nu nog vrij verlaten bij ligt.

02/05/2018 Alle tinten blauw

Chefchauouen wordt ook wel ‘de blauwe stad’ genoemd en die naam heeft ze te danken aan de medina waar alle huisjes in alle tinten blauw zijn geschilderd, zelfs de straatjes zijn soms mee geverfd. Ook de huizen in de stad daarbuiten kregen blauwe tinten.

In tegenstelling met de medina’s in andere steden kan je niet zo makkelijk verloren lopen. Als je de weg kwijt bent loop je gewoon naar beneden en je komt er vanzelf weer uit. Wel moet je al eens terugkeren op je stappen omdat sommige steegjes doodlopen aan de voordeur van een huisje.

Hier geniet je ook met volle teugen van de bergen rondom, kortom een idyllische omgeving. De inspanningen om hier te geraken meer dan waard.

01/05/2018 Het Rifgebergte

Vandaag trekken we verder het Rifgebergte in. Echt hoge cols moeten we niet over maar het is wel omhoog fietsen in trapjes: drie trappen omhoog en weer twee trappen omlaag. Op deze manier geraak je maar moeizaam hogerop en vind je het sneu als je na een geleverde inspanning opnieuw je gemaakte hoogtemeters moet inleveren.

Ons einddoel vandaag is Chefchaouen en hiermee is onze ronde van Marokko compleet.  De volgende dagen gaan we de weg langs de Middellandse zee opzoeken om dan richting oostwaarts te fietsen tot Melilla waar we dan een ferry willen nemen naar Malaga. We weten nu al dat het nog behoorlijk lastig fietsen zal worden langs de kust.

Het weer liet het vandaag wat afweten. Af en toe regen en het is bij momenten ook behoorlijk koud. We hadden gehoopt te kunnen kamperen in Chefchaouen maar het slechte weer heeft ons doen besluiten om toch maar voor een hotelkamer te kiezen.

30/04/2018 Hotels op zijn Marokkaans

Het gebeurt wel eens vaker in hotels dat men ’s nachts alles op slot doet zodat je er gewoon niet buiten kan. Toch wel wat onverantwoord want stel je voor dat er iets gebeurt, je zit dan als ratten in de val want de ramen zijn dan ook nog eens voorzien van stevige tralies. Branddetectoren en brandblussers zijn hier niet verplicht. Ook deze keer moeten we de eigenaar nog gaan wekken om de deur voor ons te openen als we ’s morgens willen vertrekken. Men heeft in hotels ook wel andere merkwaardige gewoontes. De laatste dagen is er alleen maar één laken dat dienst moet doen als matrasbeschermer en om je onder te stoppen heb je dan enkel nog een dik zwaar deken. Kussensslopen ontbreken ook al eens. Een handdoek krijg je vaak ook alleen maar als je het eerst aan de receptie gaat vragen. In de goedkopere hotelletjes is het sanitair over het algemeen gemeenschappelijk op de gang, gelukkig is er meestal wel een zittoilet.

We bevinden ons weer in heuvelachtig gebied en dat maakt dat het weer een prachtig landschap wordt om doorheen te fietsen. Ouezzane ligt al midden tussen de heuvels en heeft ook een leuke nette medina waar voornamelijk typisch Marokkaanse kleding wordt verkocht. In de namiddag loopt er al vrij veel volk door de straten en tegen de avond wanneer meer winkeltjes hun deuren openen en iedereen pas echt naar buiten komt kan je haast over de koppen lopen.

Onder de toonbank levende kippen, erboven vers geslachte