13/05/2018 Boottocht

Vandaag nemen we de boot naar Malaga. Hier gaan we de rest van de tijd kamperen.

Vrijdag nemen we het vliegtuig terug. Aangezien er geen wifi is op de camping sluiten we de blog. Een terugblik op Marokko volgt later als we terug thuis zijn.

12/05/2018 Bezoek Melilla

We beginnen met tickets te kopen voor de boot morgen naar Malaga. Vlak bij de haven ligt de oude stad Melilla die we gaan bezoeken. Ze heeft wat van de oude stad Ceuta maar is uitgebreider en mooier. Bij het binnen komen krijg je een uitgebreid beeld van de restauratiewerken van de stad. Ook interessant zijn de drie musea die hierin gevestigd zijn super modern ingericht. Eentje verteld het verhaal van de stad vanaf de prehistorie tot nu. Een tweede geeft een beeld van de etnische groepen die er nu nog wonen, kristenen, moslims, berbers, joden en een kleine groep hindoes. Het leger museum is iets minder.

11/05/2018 Goodbye Morocco

Voor een laatste keer ontwaken we in Marokko en horen we nog eens ‘Allahu Akbar’ weerklinken vanuit de minaretten.

Wanneer ik de TV op onze kamer nog eens opzet krijgen we net de laatste scenes te zien uit de filmklassieker ‘Out of Africa’, hoe symbolisch kan dat zijn.

Er resten ons nog 13km tot aan de grens met de Spaanse enclave Melilla. Onze laatste momenten op Marokkaans grondgebied, het doet toch wat met een mens.

Het is even aanschuiven aan een loket voor het afstempelen van onze paspoorten maar voor het overige is het weer een zeer vlotte grensovergang.

In Melilla zelf is het toch wel even zoeken naar een betaalbaar hotel. Er is geen camping, zelfs geen parkeerplaats voor campers. Verschillende hostels zijn gesloten, de eerste hostel die we bezoeken is van een Marokkaans gezin, de kamer is piepklein en onze fietsen moeten via een nauwe trap naar boven. In de tweede hostel zouden we verplicht zijn om een kamer van drie te nemen en te betalen voor onze fietsen, terwijl ze makkelijk in de tweepersoonskamer kunnen. Maar wie zoekt die vind, een hotel met 1 ster is dus niet altijd duurder dan een hostel.

10/05/2018 Melilla of Nador?

We vertrekken met het idee om naar de Spaanse enclave Melilla te fietsen maar onderweg beginnen we toch te twijfelen of we geen ommetje zouden maken langs Nador. We aarzelen tot het laatste moment maar besluiten dan toch om tot Nador te fietsen. Het wordt dus nog een laatste overnachting in Marokko. We hebben nog iets meer dan 500 dirham of 50 euro. Als we een beetje uitkijken moet dat voldoende zijn.

De prijs van de hotelkamer valt mee, 300 dirham. In een restaurant betalen we 200 dirham voor een gigantische visschotel die we onmogelijk op krijgen, normaal betalen we de helft voor een warme maaltijd voor ons beiden. We vragen de resterende vis in een plastiek zak te doen en gaan op zoek naar iemand die op straat leeft om hem de zak te geven, hier in Marokko niet moeilijk te vinden We hebben nog juist genoeg om 2 Franse broden en enkele bananen te kopen. Hiermee redden we het wel tot in Melilla morgen.

09/05/2018 La rocade méditerranéenne

De N16 wordt ook wel ‘La rocade du rif’ of ‘La rocade méditeranéenne’ genoemd. Een mooie benaming voor een schitterende kustweg die kronkelend op en neer gaat tussen de grillige kustlijn en de bergen. Een mooie uitsmijter voor onze laatste fietsdagen in Marokko.

Ondanks dat de kust aan de middellandse zee erg gelieft is bij de Marokkanen zelf vind je hier maar weinig voorzieningen. Momenteel is het ook nog eens laagseizoen en dat maakt dat het nog zeer rustig is.

We kunnen terecht in een motel langs de weg. Ondanks dat het motel wat afgelegen ligt komt hier toch veel volk over de vloer om thee of koffie te drinken, naar de voetbal op TV te kijken en wat kif te roken. Waar we ook willen neerzitten op het terras voor een ‘café au lait’, van ergens komt de geur van de kif tot bij ons.

08/05/2018 We reserveren al onze boottickets

Goed dat we op het internet nog eens even checken hoe het zit met de bootverbindingen van Melilla naar Spanje. Blijkbaar is er alleen maar op zondag een ferry naar Malaga, de andere dagen is er alleen een boot die afvaart naar Almeria. We hebben dus geen keuze en moeten nu wel zien dat we tegen zondag in Melilla zijn. In principe mag het geen probleem zijn om in drie fietsdagen de Spaanse enclave te bereiken. We reserveren al onze tickets.

Voor het overige wordt het een rustig dagje in Al Hoceima. Veel valt er niet te beleven, ook hier is men volop bezig om een groot deel van de straten her aan te leggen. De stad heeft wel opvallend veel mooie en nette pleintjes. Al Hoceima voelt eerder Spaans aan dan Marokkaans.

07/05/2018 Nog eens met de bus

Van El Jebha tot Al Hoceima is het 110km maar de weg gaat weer door de bergen en in totaal zijn er meer dan 3000 hoogtemeters te overwinnen, bovendien zijn er onderweg weinig of geen voorzieningen en daarom nemen we nog eens de bus.

Deze keer is het weer een heel gedoe om onze fietsen in de kofferruimte van de autobus te krijgen. Voor de man die dat moet doen is het blijkbaar de eerste keer, had hij het aan ons overgelaten dan zou het veel vlotter gegaan zijn maar wij hebben ondertussen dan ook al enige ervaring met het inladen van onze fietsen. Het is wel even schrikken als we Al Hoceima binnen rijden, de wegen lijken wel muren om tegenop te rijden, dat beloofd weer voor de volgende dagen.

06/05/2018 Het zware vissersleven

Bij zonsondergang verlaten de vissersboten de haven om tegen de ochtend met een nieuwe vracht verse vis weer aan te meren. Er komen amper 5 kratten met sardientjes van de boot die wij zien aanmeren. Is dat de opbrengst van een ganse nacht vissen? We kunnen ons niet voorstellen dat dit een geslaagde vangst is geweest. Na het afladen van de vis moeten de netten nog van de boot gehaald worden om gereinigd te worden, soms een zwaar en vies werkje. We kunnen alleen maar veel respect hebben voor het zware werk van de vissers.

05/05/2018 Bonjour wordt ola

In het uiterste noorden van Marokko wordt veel Spaans gesproken. Steeds meer worden we niet begroet met bonjour maar met ola. MJ mag nog eens haar beste Spaans van onder het stof halen. Soms is het wel moeilijk als je niet weet of je antwoord krijgt in het Spaans of Frans. Op de vraag hoeveel iets kost. In het Spaans klinkt 2 en 3 bijna hetzelfde als 12 en 13 in het Frans.

Gisteren gingen de hellingen tijdens het fietsen nog op en neer tussen 0 en 150m, vandaag gaat het van 0 tot 250m. Over een afstand van 55km zouden we zo 7 hellingen over moeten. Na 5 keer op en neer gefietst te hebben in de eerste 36km is het beste er wel af. In Amtar is er echter geen overnachtingsmogelijkheid en daarom probeert MJ een taxi te vinden die ons voor de resterend 20km wil vervoeren tot in El Jebha. Lang hoeven we niet te zoeken, een taxichauffeur wil het doen voor 100 DH, dat is amper 50 eurocent per kilometer. Onze bagage gaat in de koffer van de auto, onze fietsen op het dak.

In El Jebha vinden we een kamer in een hotel met een balkon met zicht op de kleine vissershaven, een heerlijke plaats om twee dagen door te brengen.

04/05/2018 Enkele foute beslissingen

Ondanks alle moeite die de overheid doet heeft het Rifgebergte nog steeds een slechte reputatie als het gaat over de teelt van cannabis. Je ruikt geregeld wel dat er iemand in de buurt drugs rookt. Gisterenavond kregen we de vraag of we niet wat kif wilden roken, je ontspande er namelijk goed van. Uiteraard zijn we hier niet op ingegaan.

De N16, de kustweg die we willen volgen tot Melilla zit geklemd tussen de zee en de bergen. Het gaat dan ook constant op en neer en daarom proberen we het te houden op geen al te lange etappes. Het is echter niet zo gemakkelijk om op de gewenste afstanden een geschikte overnachtingsplaats te vinden en dit ondanks al het zoekwerk dat we al gedaan hebben. Voor vandaag twijfelen we tussen een hotel in Stehat of een camping die zo’n 9km verderop zou liggen. We besluiten om toch maar de camping op te zoeken maar dat blijkt geen goed idee te zijn. Men is nog volop aan het werken op het campingterrein en er staan momenteel nog schapen te grazen. We gaan verder op zoek naar iets anders. Even verderop biedt een man ons een kamer aan op een benedenverdieping maar de staat ervan is zo belabberd dat we er toch maar niet op in gaan. Er zit niets anders op dan terug te keren naar Stehat waar er nog een hotel zou zijn. Als we arriveren in Stehat moeten we over een opgebroken weg, het enige hotel daar blijkt echter gesloten te zijn. Gelukkig doet een man aan de overkant van de straat ons teken dat hij een appartement te huur heeft. Deze keer ziet het er acceptabel uit. Er is zelfs een keukentje dat we kunnen gebruiken, nogal smerig naar ons normen maar te doen. We moeten wel vrede nemen met een staan toilet, de eerste keer hier in Marokko. MJ denkt dat dit misschien wel een geschikte plaats is om twee nachten te blijven. Ik betaal meteen voor twee nachten maar achteraf zal blijken dat dat niet zo een goed idee was. Heel Stehat is zowat opgebroken en er is zo goed als niets open en of ze dat hier geregeld krijgen voor het zomerseizoen dat begint begin juni zal nog maar de vraag zijn. Gelukkig hadden we deze keer wat basis ingrediënten bij om te koken en met wat we vinden in een piepklein kraampje kunnen we toch nog een smakelijke spaghetti maken. Wel veranderen  we al snel van gedacht en zullen morgen dan toch maar verder fietsen. De eigenaar van het appartement vind het niet zo erg en betaald ons spontaan de tweede overnachting terug.

03/05/2018 Een rit met enkele wouw-momenten

Het is 40 dagen geleden dat we nog eens aan een kust zaten (meer bepaald in Agadir) en nu keken we er toch een beetje naar uit om weer eens zicht op zee te hebben. Chefchauouen ligt op een hoogte van 600m en ondanks dat we naar zeeniveau fietsen over een afstand van 55km maken we onderweg toch nog 700 hoogtemeters. Het wordt dan ook een prachtige tocht langs kloven die minstens even mooi zijn dan de druk door toeristen bezochte kloven en valleien ten zuiden van het Atlasgebergte. Hier komen echter praktisch geen toeristen, de weg is op de kaart zelfs niet aangeduid als scenic route en toch hadden wij onderweg enkele wouw-momenten, de vele vrouwen in typische klederdracht brachten daar zeker hun steentje toe bij, een tocht om niet te vergeten.

Onderweg proberen we meestal kinderen te vermijden die er alleen maar op uit zijn om geld te vragen. Vandaag komt er echter een jongetje (ik schat hem hooguit 5 jaar oud) op me toegelopen met een zelfgemaakt bloemenkransje. Deze keer smelt mijn hart en kan ik niet anders dan het van hem kopen. Dolblij en zo fier als wat loopt hij daarna meteen naar zijn moeder om het haar te vertellen.

Oued Laou is een moderne badstad die in de zomer vooral door Marokkanen bezocht wordt maar er nu nog vrij verlaten bij ligt.

02/05/2018 Alle tinten blauw

Chefchauouen wordt ook wel ‘de blauwe stad’ genoemd en die naam heeft ze te danken aan de medina waar alle huisjes in alle tinten blauw zijn geschilderd, zelfs de straatjes zijn soms mee geverfd. Ook de huizen in de stad daarbuiten kregen blauwe tinten.

In tegenstelling met de medina’s in andere steden kan je niet zo makkelijk verloren lopen. Als je de weg kwijt bent loop je gewoon naar beneden en je komt er vanzelf weer uit. Wel moet je al eens terugkeren op je stappen omdat sommige steegjes doodlopen aan de voordeur van een huisje.

Hier geniet je ook met volle teugen van de bergen rondom, kortom een idyllische omgeving. De inspanningen om hier te geraken meer dan waard.

01/05/2018 Het Rifgebergte

Vandaag trekken we verder het Rifgebergte in. Echt hoge cols moeten we niet over maar het is wel omhoog fietsen in trapjes: drie trappen omhoog en weer twee trappen omlaag. Op deze manier geraak je maar moeizaam hogerop en vind je het sneu als je na een geleverde inspanning opnieuw je gemaakte hoogtemeters moet inleveren.

Ons einddoel vandaag is Chefchaouen en hiermee is onze ronde van Marokko compleet.  De volgende dagen gaan we de weg langs de Middellandse zee opzoeken om dan richting oostwaarts te fietsen tot Melilla waar we dan een ferry willen nemen naar Malaga. We weten nu al dat het nog behoorlijk lastig fietsen zal worden langs de kust.

Het weer liet het vandaag wat afweten. Af en toe regen en het is bij momenten ook behoorlijk koud. We hadden gehoopt te kunnen kamperen in Chefchaouen maar het slechte weer heeft ons doen besluiten om toch maar voor een hotelkamer te kiezen.

30/04/2018 Hotels op zijn Marokkaans

Het gebeurt wel eens vaker in hotels dat men ’s nachts alles op slot doet zodat je er gewoon niet buiten kan. Toch wel wat onverantwoord want stel je voor dat er iets gebeurt, je zit dan als ratten in de val want de ramen zijn dan ook nog eens voorzien van stevige tralies. Branddetectoren en brandblussers zijn hier niet verplicht. Ook deze keer moeten we de eigenaar nog gaan wekken om de deur voor ons te openen als we ’s morgens willen vertrekken. Men heeft in hotels ook wel andere merkwaardige gewoontes. De laatste dagen is er alleen maar één laken dat dienst moet doen als matrasbeschermer en om je onder te stoppen heb je dan enkel nog een dik zwaar deken. Kussensslopen ontbreken ook al eens. Een handdoek krijg je vaak ook alleen maar als je het eerst aan de receptie gaat vragen. In de goedkopere hotelletjes is het sanitair over het algemeen gemeenschappelijk op de gang, gelukkig is er meestal wel een zittoilet.

We bevinden ons weer in heuvelachtig gebied en dat maakt dat het weer een prachtig landschap wordt om doorheen te fietsen. Ouezzane ligt al midden tussen de heuvels en heeft ook een leuke nette medina waar voornamelijk typisch Marokkaanse kleding wordt verkocht. In de namiddag loopt er al vrij veel volk door de straten en tegen de avond wanneer meer winkeltjes hun deuren openen en iedereen pas echt naar buiten komt kan je haast over de koppen lopen.

Onder de toonbank levende kippen, erboven vers geslachte

29/04/2018 Een huis van verderf

Vandaag krijgen we in de eerste 55km nog eens volledig vlak terrein en dat is al lang geleden. Het zouden wel eens de allerlaatste vlakke kilometers kunnen geweest zijn. In de laatste 7km krijgen we al enkele kleine heuveltjes en dat zijn allicht de eerste voortekenen dat we het Rifgebergte naderen. Onderweg ook geen ezels als transportmiddel maar paard en kar.

Het hotelletje waar we terecht kunnen in Souk El Arbaa noemt ‘Grand Hotel’ maar men had het beter ‘Mini Hotel’ genoemd want er zijn enkel een paar kamers op het gelijkvloers. Aan het hotel is ook een café waar er enkel bier en wijn wordt gedronken en daarachter is nog een zaaltje waar er stiekem kan gegokt worden op de paardenrennen. Naar Marokkaanse normen moet dit wel een huis van verderf zijn.

28/04/2018 Tijd voor een wasdag

Het is tijd om nog eens een wasdag in te lassen. Hopelijk blijft het lang genoeg droog, het heeft al geregend en er is blijkbaar  nog meer op komst. Gelukkig hebben we gisteren al een lading kunnen drogen op het dak.

Het is duidelijk merkbaar dat men hier in Sidi Kacem niet gewend is om veel toeristen te zien. We worden dan ook op een andere manier bekeken en aangesproken dan in de meer toeristische plaatsen zoals Fes, Meknes of Marrakesh. We voelen ons hier meer op ons gemak.

27/04/2018 Volubilis, een interessante archeologische site.

Vlakbij Moulay Idriss ligt Volubilis, ooit een stad aan de rand van het Romeinse rijk. Archeologen hebben hier mooi werk verricht om van deze site een interessante archeologische vondst te maken, vooral de mooie mozaïeken vloeren zijn ondanks dat ze aan alle weersomstandigheden zijn blootgesteld nog mooi bewaard gebleven.

Van Volubilis is het nog een korte etappe naar Sidi Kacem door een erg schilderachtig decor. De school is uit en we worden aangemoedigd door een horde studenten, hier zijn ze blijkbaar geen toeristen en dan ook nog op de fiets gewoon. Onze zoektocht naar een hotel verliep ook zeer vlot en in tegenstelling met gisteren toen we al onze bagage van onze fietsen moesten laden om ze door een steegje trappen af en dan trappen op naar het hotel moesten dragen evenals de fietsen, rijden we vandaag gewoon met alles erop en eraan onze hotelkamer binnen. We hebben dan ook een zeer ruime kamer met een mastodont badkamer.

26/04/2018 Moulay Idriss, ezelstad en bedevaartsoord

Moulay Idriss is een stadje dat gebouwd is op de steile flanken van de bergen. Het bestaat uit één straat en daarnaast allemaal kleine steegjes met trappen. Het enig bruikbare transportmiddel waarmee je overal kan geraken zijn ezels. Wij hebben helaas geen ezel en om ons hotelletje te bereiken zijn we dan ook verplicht om alles via de trappen tot daar te dragen.

Moulay Idriss is tevens een bedevaartsoord voor de arme Marokkanen die zich geen reis naar Mekka kunnen veroorloven.

Alle Marokkaanse wijnen komen uit Meknes, toch hebben we hier geen enkele wijnstok gezien. Van wat wordt die wijn gemaakt?

In de talrijke beenhouwerswinkeltjes wordt meestal enkel rundsvlees verkocht en slechts zelden schapenvlees, toch zien we hier maar weinig koeien rondlopen maar wel veel schapen en geiten. Waar komt al dat rundsvlees dan vandaan en wat gbeurt er met de schapen en geiten?

25/04/2018 Koningsstad Meknès valt wat tegen

Het ‘Mausoleum van Moulay Ismaïl’ is gesloten wegens verbouwingswerken, een aantal paleizen kan je sowieso al niet bezoeken, het ‘Hoi Moulay’ (oude graanschuur) is niet te bereiken omdat de omgeving is afgesloten vanwege een internationale landbouwbeurs, … m.a.w. er valt niet veel te bezoeken in Meknès. Het enige wat we kunnen doen is wat door de stad en de soeks wandelen. Uiteindelijk hebben we zoveel rondgewandeld dat we ons met een ‘petit taxi’ tot aan de carrefour laten brengen. De taxichauffeur maakt wel een omweg om een medepassagier in de taxi elders af te zetten maar de rit van zo’n 6km kost ons toch minder dan €2. Taxichauffeurs verdienen dan ook maar weinig. Op een goede dag verdient hij 300-400 DH en daar moet hij dan nog 200 DH van aftrekken voor de huur van de auto en de benzine.

Ik probeer altijd aan ATM’s van de BMCE bank geld af te halen omdat dat de enige zijn waar je een bedrag van 4000 DH (+/- €365) kan afhalen. Geld afnemen aan een ATM is in Marokko in principe geen probleem ware het niet dat de computersystemen het al wel eens laten afweten en dat is vandaag het geval voor alle automaten van de BMCE bank. Ik ben dus genoodzaakt om naar een andere bank te gaan waar je maximaal een bedrag van slechts 2000 DH (+/- €183) per transactie kan afhalen.

24/04/2018 Van de ene koningsstad naar de andere

Rabat, Marrakesh, fes en Meknes worden wel eens de vier koningssteden genoemd. Vandaag fietsen we naar Meknes, de laatste in de rij die we nog moeten bezoeken. Fes en Meknes bestaan beiden uit een nieuwe en oude stad, ook hier hebben we gekozen voor het oude deel. Gisteren hebben we noodgedwongen moeten kiezen voor een duurder hotel, een kamer met eigen badkamer, alhoewel dat relatief is, we betaalden 500dirham of 46 euro inclusief ontbijt. Vandaag  zitten we in een goedkoop hotelletje (200dirham zonder ontbijt) en zoals dat al vaker het geval is schilfert ook hier de verf overal van de muren. Het gemeenschappelijk sanitair daarentegen is proper ook al heeft het zijn beste tijd gehad. Ons raam geeft uit op een binnen-tuintje met enkele bloeiende appelsienbomen waarvan de bloesems een heerlijke geur verspreiden.

De weersvoorspellingen geven voor vandaag onweer en regen. We hebben geluk, het begint pas te onweren wanneer we ons geïnstalleerd hebben in ons hotelletje.

Schilferende hotelmuren

23/04/2018 Zelfs mijn GPS raakt het noorden kwijt

Je moet een medina op twee verschillende tijdstippen bezoeken, ’s avonds wanneer het er zeer druk is en ’s ochtends wanneer het er nog rustig is en alle leven stilaan op gang komt. We hebben in Marokko al verschillende medina’s bezocht maar deze van Fes, die op de lijst staat van UNESCO werelderfgoed, maakt toch wel het meeste indruk op ons. Je kan hier makkelijk verloren lopen in het eindeloos labyrint van kleine steegjes. Zelfs mijn GPS raakt af en toe letterlijk het noorden kwijt. De medina van Fes doet ons terugdenken aan de oude binnenstad van Jeruzalem.  Langs alle kanten wil men ons naar de leerlooierijen leiden maar voor ons hoeft het niet meer. We hebben er al enkele gezien en de stank die er hangt is alles behalve aangenaam.

22/04/2018 Volzette hotels

Het wordt een vrij korte rit tot Fes waar we al voor 10 uur aankomen. We hadden een vrij goedkoop en goed gelegen pension voor ogen maar helaas is het volzet. Ook een volgend hotel waar ik ga informeren is volzet en in een derde hotel heeft men nog slechts één kamer vrij. We moeten wel nog ruim een uur wachten vooraleer de kamer in orde is gebracht maar er wordt dan ook zeer grondig gepoetst. Op het dakterras kunnen we nog eens ons eigen potje kopen nadat we eerst inkopen zijn gaan doen in een carrefour voor de rest maken we er een rustige dag van. ’s Avonds wandelen we door de soeks waar je over de koppen kunt lopen.

21/04/2018 Moeizame zoektocht naar een overnachtingsplaats

Kabbelende beekjes, vreedzaam grazende schapen in een prachtig groen decor, dat is wat we vandaag te zien krijgen. Makkelijk fietsen is het allesbehalve. We starten in Azrou op een hoogte van 13O0m, klimmen geleidelijk naar een hoogte van 1820m, daarna gaat het op en neer met soms krachtige wind op kop om dan in de laatste kilometers naar Sefrou opnieuw te zakken naar 800m. In totaal hebben we meer dan 1000 hoogtemeters naar boven gefietst en 1500 naar beneden. Meestal wordt het warmer wanneer je 1000m daalt maar deze keer wordt het steeds frisser.

Sefrou ligt op amper 32km van Fes maar toch komen hier maar zeer weinig toeristen tot in deze echt authentieke stad. Dat men hier niet gewend is veel toeristen te ontvangen is te merken aan  de manier waarop men ons bekijkt en het feit dat hier maar weinig overnachtingsmogelijkheden zijn. In onze reisgids vinden we twee hotels. Het eerste is gelegen in het hart van de medina maar wanneer we het eindelijk gevonden hebben blijkt het verlaten te zijn. Wanneer we op zoek gaan  naar het tweede adres biedt een man ons aan om ons de weg te wijzen. Helaas blijkt dit hotel gesloten te zijn en ook telefonisch niet bereikbaar. De man die ons tot daar geloodst heeft wil wel ons nog verder begeleiden naar een ander hotelletje aan de rand van de oude stad. We twijfelen even of we hem wel zullen volgen maar hebben weinig keuze. Ik maak de man wel eerst duidelijk dat hij niet moet verwachten dat ik hem hiervoor nog eens extra ga betalen. Uiteindelijk vinden we dan toch nog een kil en vochtige kamer maar we zijn al blij dat we een onderdak gevonden hebben en een warme douche kunnen nemen (wel zonder douchekop).

Wanneer we later nog eens door de medina wandelen worden we aangesproken door een man die Duits spreekt. Het is een Duitser die hier in de bergen een steengroeve uitbaat. Hij is blijkbaar blij dat hij nog eens in zijn eigen taal met Europeanen kan praten. Hij heeft niet zo’n positief beeld over Marokko en de Marokkanen. Hij heeft 25 Marokkanen in dienst maar volgens hem kan je hetzelfde werk in Duitsland gedaan krijgen met 7 werknemers. Zijn personeel verdient ongeveer €250 per maand. Hij vind het dus niet meer dan normaal dat er zoveel gebedeld word en dat de mensen stelen wat ze te pakken kunnen krijgen.